در دهه‌های اخیر در تعداد زیادی از شهرهای بزرگ دنیا تعداد گودهای چند مهاره ساخته شده رو به افزایش بوده است. برای طراحان و مهندسان ژئوتکنیک ضروری می‌باشد و در ساخت ایستگاه‌های مترو زیرزمینی، گود های طولانی و باریک و پایش تغییرشکل خاک اطراف گودها و نیروهای داخلی سازه‌های نگهبان به آنها کمک می‌کند تا فرضیات طراحی را تایید کنند و ریسک ساخت را در طول گودبرداری کاهش دهند.
مطالعات موردی بر روی عملکرد میدانی و آنالیز عددی گودها در خاک‌های رسی توسط محققان بسیاری گزارش شده است. بعضی از این محققان عملکرد میدانی گودهای عمیق مهاربندی شده با دیوارهای دیافراگمی یا شیت پایل ها را در خاک نرم رسی سنگاپور توصیف کردند. آنها نشان دادند که نسبت ماکزیمم انحراف جانبی دیوار و نشست خاک به عمق گود معمولا به ترتیب از 0.43 تا 0.93 و از 0.67 تا 1.5 درصد می باشد.
در این مقاله، یک گود 38 متری در خاک رس نرم به صورتی گزارش شده است که این گود توسط دیوار دیافراگمی عمیق 65 متری مهار شده است. انحراف سنج‌ها به همراه مارکرهای نشست یا برآمدگی برای پایش عملکرد گود عمیق نصب شدند.
این پروژه یک فرصت تکرار نشدنی برای مطالعه برامدگی‌های اختلافی ستون‌های مرکزی و دیوارهای دیافراگمی در طول گودبرداری به وجود آورده است.
برآمدگی ماکزیمم ستون‌های مرکزی و دیوارهای دیافراگمی به ترتیب حدود 30 و 15 میلی متر گزارش شدند. نسبت اندازه گیری شده (برآمدگی بر عمق نهایی گود) کمتر از 0.1 درصد بود درحالیکه مقدار مشاهده شده این پارامتر برای پنل دیوار دیافراگمی حدود 0.04 درصد گزارش شد.
همچنین، ماکزیمم اعوجاج بین ستون و پنل دیوار دیافراگمی کوچکتر از 0.002 می باشد، که این مقدار درون رنج محدودیت پیشنهاد شده توسط Bjerrum در سال 1963 می باشد. با توجه به کنترل دقیق ساخت، سختی سیستم مهاری، و دوغاب ریزی تراکمی، انحرافات جانبی اندازه گیری شده دیوار و نشست های زمین در این سایت به طور کلی کوچکتر از دیگر گودهای اجرا شده در خاک رس نرم در شهرهای شانگهای، سنگاپور و تایپه می باشد.
شکل 1: مقطع عرضی و هندسه گودبرداری در یکی از سکشن های موجود در پلان سازه ای
